Theseus: Epic boss battle met Minotaurus
Door: Jurgen en Brent
10 Februari 2016 | Griekenland, Athene
Theseus is de zoon van Aigeus, de koning van Athene. Hij werd op een missie gestuurd. Daar gaat dit reisverslag over.
Ik wakker in het paleis van mijn grootvader, me teen toen ik wakker werd huiverde ik. Het was de donkerste dag in het jaar van de Atheners. Vandaag werden 7 jongens en 7 meisjes uitgekozen om de geduchte Minotaurus op Kreta te voeden. Ik hoorde de mensen op het plein al schreeuwen en protesteren. Dit word verschrikkelijk, dacht ik. Volgens mij was de loting al begonnen, dus ik moest opschieten. Meteen toen ik op het plein aankwam werd de eerste jongen ingeloot. Alexandros was zijn naam, ik zag zijn moeder naast hem huilen. De volgende 6 jongens waren net zo emotioneel, de meisjes ook. Toen besloot ik dat dit niet meer langer kon, ik moest een plan verzinnen om het te eindigen. en dat ben ik nu aan het doen. Ik weet dat ik het zelf kan doen, ik heb immers een groot rotsblok opgetild en ben naar Athene gereisd. Het beste wat ik kan doen is dus meegaan met de kinderen en de Minotaurus proberen te doden. Ik ga het vandaag overleggen met mijn vader, want morgen vertrekken de kinderen al. Ik loop naar de eetzaal, waar mijn vader aan zijn lunch bezig is, en zeg: Vader, dit kan zo niet langer. Hij antwoordt met: wat kan zo niet langer zoon?. We kunnen echt geen kinderen meer naar Kreta sturen. Ik weet het zoon, zegt mijn vader maar we kunnen er echt niks aan doen. Jawel vader, ik kan de Minotaurus doden, dat staat in het verdrag met koning Minos van Kreta!. Ik zie aan mijn vader dat hij het niet wil, maar voordat hij dat kan zeggen zeg ik: Het moet, ik moet het tenminste proberen! Mijn vader zegt: Oke, ik geef je mijn beste schip en mijn beste mannen, maar op een voorwaarde: Als je terugkomt verander je de zwarte zeilen naar witte zodat ik weet of je nog leeft. Ja, dat zal ik doen: zeg ik. ''Veel succes jongen'' zegt hij. De volgende dag vertrek ik. De reis zou drie dagen moeten duren, maar na twee dagen zie ik al een eiland met een groot paleis in de verte opdoemen. We leggen aan bij het eiland en lopen het land in. We liepen het strand af, op zoek naar soldaten die ons zouden kunnen escorteren, of een andere vorm van leven, want hier viel niet veel te bekennen. Na een eindje gelopen te hebben, gaf ik het op. Het strand verkennen was een hopeloos idee, ik vroeg aan Alexandros of hij nog een idee had, maar hij was nog steeds in shock. Er zat niks anders op dan landinwaarts te trekken. Het probleem was, waar moesten we beginnen? Het leek wel een dicht bos, geen doorkomen aan. Ik had de moed al opgegeven, en ik was nog niet eens bij de minotaurus in de buurt gekomen! Ik gaf mezelf een kleine peptalk en nam de beslissing, ik ging terug naar het schip en daar opnieuw beginnen. Toen we bijna terug waren, zagen we een paar mannen het schip onderzoeken. Ik had mijn zwaard al getrokken en de mannen stonden op scherp, maar toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het Kretenzers waren! Zo rustig mogelijk liepen we op ze af en ze verwelkomden ons hartelijk. We werden naar het paleis van koning Minos gebracht. Waar we feestelijk werden ontvangen, om van de laatste avond van de kinderen een mooie te maken. Midden in de feestelijke maaltijd, die toch een beetje werd gedrukt door de sfeer, kwam de dochter van de koning binnen. Ze stelde zichzelf voor als Ariadne, ze kwam van ons persoonlijk afscheid nemen. Alleen toen ze langs mij kwam, viel ze even stil. H-h-hallo, wie ben jij? Ga jij ook naar de minotaurus?
Theseus, antwoordde ik, en ja, ik ga ook naar de minotaurus. Maar niet om opgegeten te worden, maar om hem te doden.
Ben je gek geworden? Dat wordt je dood!
Ik moet wel, zei ik, anders gaan er 10 anderen dood. Dat kan ik niet laten gebeuren. Ze wilde me duidelijk tegenhouden, maar toen ze zich erbij had neergelegd dat ik niet van gedachten kon veranderen, zei ze abrupt: Dan ga ik mee! Wat?! Riep ik, nu was ik degene die het niet kon geloven. Maar ik wist dat ik zou moeten kiezen, of niet gaan, of met haar. En ik ging die kinderen niet opgegeten laten worden, dus ik had in principe maar één keus. Ik moet wel, zei ik, anders gaan er 10 anderen dood. Dat kan ik niet laten gebeuren. Ze wilde me duidelijk tegenhouden, maar toen ze zich erbij had neergelegd dat ik niet van gedachten kon veranderen, zei ze abrupt: Dan ga ik mee! Wat?! Riep ik, nu was ik degene die het niet kon geloven. Maar ik wist dat ik zou moeten kiezen, of niet gaan, of met haar. En ik ging die kinderen niet opgegeten laten worden, dus ik had in principe maar één keus. Ze ging mee. Toen het moment eenmaal daar was begonnen de zenuwen op te spelen. Maar ik had geen keus meer, we stonden aan de rand van het doolhof. En we hoorden de minotaurus hijgen. We zouden één voor éen het doolhof in zijn gestuurd, als ik er geen stokje voor had gestoken. Ik ga eerst zei ik, en de rest komt pas als ik of dood ben, of veilig terugkom. Toen wilde ik weglopen. Wacht! Riep Ariadne, ik heb nog wat voor je, en zeg gaf me een heel lang draad, volgens mij was het wel honderd meter, en ze zei: Zodat je op de weg terug niet verdwaald. Ik pakte het draad, bedankte haar, en ging nu echt op weg. Het was verassend stil in het doolhof, en ik wist dat er iets aan de hand was. En ik had gelijk! De minotaurus stond me om een hoekje op te wachten. Alleen had ik hem door, ik trok mijn zwaard en sloop het hoekje om. Ik was net van plan hem te verassen met een verassingsaanval, toen ik heel erg moest niezen. Hatsjoe, en hij had me gehoord. Het is voorbij dacht ik, ik ga dood. Ik had naar Ariadne moeten luisteren, maar ik had het mis. De verassingsaanval had gewerkt! De minotaurus verwachtte het niet, en ik had hem per ongeluk op het verkeerde been gezet! Dit was mijn kans, de minotaurus wist niet waar hij moest kijken, ik kwam het hoekje om en met een welgemikte worp raakte mijn zwaard de keel van de stier. Hij bloedde als een rund, maar stopte niet met vechten. Stoppen met vechten voor zijn leven deed hij ook niet. Ik moest hem nog 2 minuten vermaken voordat de ziel zijn lichaam verliet. Volgens mij hadden Ariadne en de kinderen het gehoord, want ze juichten. Bij mij duurde het wat langer tot het doordrong, maar toen ik eenmaal terugkeerde bij de groep, begon ik ook te juichen. Maar Ariadne had een plan, ze vroeg aan de anderen of ze weg konden gaan, en toen ze zeker wist dat ze wegwaren, deed ze iets onverwachts. Ze begon te blozen en het werd stil, pas na dertig seconden werd de stilte verbroken en vroeg Ariadne me ten huwelijk. Ik kon eigenlijk maar één ding antwoorden, met dat draad had ze nota bene mijn leven gered. 3 dagen later waren we op Naxos, we zaten in een grot en keken naar de ondergaande zon. Nou ja, dat deed ik, Ariadne was naast me in slaap gevallen. Ook ik begon te gapen toen er ineens iets voor me verscheen. Ik was meteen wakker, want voor me zweefde een gezet iemand met wijn in zijn hand. Nog een beetje in shock wist ik Dionysus uit te brengen. De gedaante antwoordde met: Theseus, dit is mijn vrouw, maak dat je wegkomt. In Athene zitten mensen op je te wachten. Ik durfte niks uit te brengen en binnen vijf minuten hadden de kinderen en ik het eiland verlaten. Op weg naar Athene. Nog geen dag later doemde er in de verte weer land op, Athene dacht ik, en we probeerden zo snel mogelijk aan land te komen. Ik dacht aan mijn vader, aan het paleis, en aan de familieleden van de kinderen. Zodra we aan land kwamen, dachten we dat de hele stad ons zou komen verwelkomen, maar dat liep anders. Ik wist niet wat er aan de hand was, iedereen schreeuwde door elkaar. Ik kon dood en koning horen, dat betekende voor mij genoeg, maar het kostte enkele seconden op dat door te laten dringen. Mijn vader was dood?! Pas na enkele minuten realiseerde de bevolking dat ik was gearriveerd. Maar ik was toen al naar het paleis vertrokken. Ik zat na te denken, denken over hoe het was gebeurd. En toen pas wist ik het, ik had de zeilen niet omgewisseld!
Mijn vader had zelfmoord gepleegd omdat hij dscht dat ik dood was!
En daar zit ik dan, dit op te schrijven, zodat dit verhaal wordt vereeuwigd.
Ik wakker in het paleis van mijn grootvader, me teen toen ik wakker werd huiverde ik. Het was de donkerste dag in het jaar van de Atheners. Vandaag werden 7 jongens en 7 meisjes uitgekozen om de geduchte Minotaurus op Kreta te voeden. Ik hoorde de mensen op het plein al schreeuwen en protesteren. Dit word verschrikkelijk, dacht ik. Volgens mij was de loting al begonnen, dus ik moest opschieten. Meteen toen ik op het plein aankwam werd de eerste jongen ingeloot. Alexandros was zijn naam, ik zag zijn moeder naast hem huilen. De volgende 6 jongens waren net zo emotioneel, de meisjes ook. Toen besloot ik dat dit niet meer langer kon, ik moest een plan verzinnen om het te eindigen. en dat ben ik nu aan het doen. Ik weet dat ik het zelf kan doen, ik heb immers een groot rotsblok opgetild en ben naar Athene gereisd. Het beste wat ik kan doen is dus meegaan met de kinderen en de Minotaurus proberen te doden. Ik ga het vandaag overleggen met mijn vader, want morgen vertrekken de kinderen al. Ik loop naar de eetzaal, waar mijn vader aan zijn lunch bezig is, en zeg: Vader, dit kan zo niet langer. Hij antwoordt met: wat kan zo niet langer zoon?. We kunnen echt geen kinderen meer naar Kreta sturen. Ik weet het zoon, zegt mijn vader maar we kunnen er echt niks aan doen. Jawel vader, ik kan de Minotaurus doden, dat staat in het verdrag met koning Minos van Kreta!. Ik zie aan mijn vader dat hij het niet wil, maar voordat hij dat kan zeggen zeg ik: Het moet, ik moet het tenminste proberen! Mijn vader zegt: Oke, ik geef je mijn beste schip en mijn beste mannen, maar op een voorwaarde: Als je terugkomt verander je de zwarte zeilen naar witte zodat ik weet of je nog leeft. Ja, dat zal ik doen: zeg ik. ''Veel succes jongen'' zegt hij. De volgende dag vertrek ik. De reis zou drie dagen moeten duren, maar na twee dagen zie ik al een eiland met een groot paleis in de verte opdoemen. We leggen aan bij het eiland en lopen het land in. We liepen het strand af, op zoek naar soldaten die ons zouden kunnen escorteren, of een andere vorm van leven, want hier viel niet veel te bekennen. Na een eindje gelopen te hebben, gaf ik het op. Het strand verkennen was een hopeloos idee, ik vroeg aan Alexandros of hij nog een idee had, maar hij was nog steeds in shock. Er zat niks anders op dan landinwaarts te trekken. Het probleem was, waar moesten we beginnen? Het leek wel een dicht bos, geen doorkomen aan. Ik had de moed al opgegeven, en ik was nog niet eens bij de minotaurus in de buurt gekomen! Ik gaf mezelf een kleine peptalk en nam de beslissing, ik ging terug naar het schip en daar opnieuw beginnen. Toen we bijna terug waren, zagen we een paar mannen het schip onderzoeken. Ik had mijn zwaard al getrokken en de mannen stonden op scherp, maar toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het Kretenzers waren! Zo rustig mogelijk liepen we op ze af en ze verwelkomden ons hartelijk. We werden naar het paleis van koning Minos gebracht. Waar we feestelijk werden ontvangen, om van de laatste avond van de kinderen een mooie te maken. Midden in de feestelijke maaltijd, die toch een beetje werd gedrukt door de sfeer, kwam de dochter van de koning binnen. Ze stelde zichzelf voor als Ariadne, ze kwam van ons persoonlijk afscheid nemen. Alleen toen ze langs mij kwam, viel ze even stil. H-h-hallo, wie ben jij? Ga jij ook naar de minotaurus?
Theseus, antwoordde ik, en ja, ik ga ook naar de minotaurus. Maar niet om opgegeten te worden, maar om hem te doden.
Ben je gek geworden? Dat wordt je dood!
Ik moet wel, zei ik, anders gaan er 10 anderen dood. Dat kan ik niet laten gebeuren. Ze wilde me duidelijk tegenhouden, maar toen ze zich erbij had neergelegd dat ik niet van gedachten kon veranderen, zei ze abrupt: Dan ga ik mee! Wat?! Riep ik, nu was ik degene die het niet kon geloven. Maar ik wist dat ik zou moeten kiezen, of niet gaan, of met haar. En ik ging die kinderen niet opgegeten laten worden, dus ik had in principe maar één keus. Ik moet wel, zei ik, anders gaan er 10 anderen dood. Dat kan ik niet laten gebeuren. Ze wilde me duidelijk tegenhouden, maar toen ze zich erbij had neergelegd dat ik niet van gedachten kon veranderen, zei ze abrupt: Dan ga ik mee! Wat?! Riep ik, nu was ik degene die het niet kon geloven. Maar ik wist dat ik zou moeten kiezen, of niet gaan, of met haar. En ik ging die kinderen niet opgegeten laten worden, dus ik had in principe maar één keus. Ze ging mee. Toen het moment eenmaal daar was begonnen de zenuwen op te spelen. Maar ik had geen keus meer, we stonden aan de rand van het doolhof. En we hoorden de minotaurus hijgen. We zouden één voor éen het doolhof in zijn gestuurd, als ik er geen stokje voor had gestoken. Ik ga eerst zei ik, en de rest komt pas als ik of dood ben, of veilig terugkom. Toen wilde ik weglopen. Wacht! Riep Ariadne, ik heb nog wat voor je, en zeg gaf me een heel lang draad, volgens mij was het wel honderd meter, en ze zei: Zodat je op de weg terug niet verdwaald. Ik pakte het draad, bedankte haar, en ging nu echt op weg. Het was verassend stil in het doolhof, en ik wist dat er iets aan de hand was. En ik had gelijk! De minotaurus stond me om een hoekje op te wachten. Alleen had ik hem door, ik trok mijn zwaard en sloop het hoekje om. Ik was net van plan hem te verassen met een verassingsaanval, toen ik heel erg moest niezen. Hatsjoe, en hij had me gehoord. Het is voorbij dacht ik, ik ga dood. Ik had naar Ariadne moeten luisteren, maar ik had het mis. De verassingsaanval had gewerkt! De minotaurus verwachtte het niet, en ik had hem per ongeluk op het verkeerde been gezet! Dit was mijn kans, de minotaurus wist niet waar hij moest kijken, ik kwam het hoekje om en met een welgemikte worp raakte mijn zwaard de keel van de stier. Hij bloedde als een rund, maar stopte niet met vechten. Stoppen met vechten voor zijn leven deed hij ook niet. Ik moest hem nog 2 minuten vermaken voordat de ziel zijn lichaam verliet. Volgens mij hadden Ariadne en de kinderen het gehoord, want ze juichten. Bij mij duurde het wat langer tot het doordrong, maar toen ik eenmaal terugkeerde bij de groep, begon ik ook te juichen. Maar Ariadne had een plan, ze vroeg aan de anderen of ze weg konden gaan, en toen ze zeker wist dat ze wegwaren, deed ze iets onverwachts. Ze begon te blozen en het werd stil, pas na dertig seconden werd de stilte verbroken en vroeg Ariadne me ten huwelijk. Ik kon eigenlijk maar één ding antwoorden, met dat draad had ze nota bene mijn leven gered. 3 dagen later waren we op Naxos, we zaten in een grot en keken naar de ondergaande zon. Nou ja, dat deed ik, Ariadne was naast me in slaap gevallen. Ook ik begon te gapen toen er ineens iets voor me verscheen. Ik was meteen wakker, want voor me zweefde een gezet iemand met wijn in zijn hand. Nog een beetje in shock wist ik Dionysus uit te brengen. De gedaante antwoordde met: Theseus, dit is mijn vrouw, maak dat je wegkomt. In Athene zitten mensen op je te wachten. Ik durfte niks uit te brengen en binnen vijf minuten hadden de kinderen en ik het eiland verlaten. Op weg naar Athene. Nog geen dag later doemde er in de verte weer land op, Athene dacht ik, en we probeerden zo snel mogelijk aan land te komen. Ik dacht aan mijn vader, aan het paleis, en aan de familieleden van de kinderen. Zodra we aan land kwamen, dachten we dat de hele stad ons zou komen verwelkomen, maar dat liep anders. Ik wist niet wat er aan de hand was, iedereen schreeuwde door elkaar. Ik kon dood en koning horen, dat betekende voor mij genoeg, maar het kostte enkele seconden op dat door te laten dringen. Mijn vader was dood?! Pas na enkele minuten realiseerde de bevolking dat ik was gearriveerd. Maar ik was toen al naar het paleis vertrokken. Ik zat na te denken, denken over hoe het was gebeurd. En toen pas wist ik het, ik had de zeilen niet omgewisseld!
Mijn vader had zelfmoord gepleegd omdat hij dscht dat ik dood was!
En daar zit ik dan, dit op te schrijven, zodat dit verhaal wordt vereeuwigd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
